Freezing my ass off

Na een week vol zonneschijn en quasi exotische temperaturen heeft het kwik weer een ontiegelijk diepe duik genomen. Of zo voelt het althans toch. In werkelijkheid is het ongeveer -5°C, maar door de ijzige bries en de sneeuw voelt het als minstens -273°C!
De koude hier is trouwens ook zo sneaky als maar kan zijn. De eerste indruk die hij schept als je buiten komt, ondanks de bergen sneeuw om je heen, is iets in de aard van "Amai, dat valt precies nog goed mee!".
Echter, een luttele 3 minuten later, wordt die gedachte vervangen door "MILJAARDEDJU, zelfs mijn staartbeentje bibbert!"


Maar! De redding bleek niet ver zoek. 

I proudly present to you, Café Regatta!

Een petieterig houten hutje, omgeven door de zee. Even idyllisch als het groot is. En moest je nog niet gecharmeerd zijn door het chaotische kitscherige interieur en de vriendelijke jongedame achter de toog, dan wel door wat ze zegt nadat je een koffie besteld hebt, namelijk "Refill is free of charge". I thought that I had frozen to death and had gone to heaven.

Sjaal, muts, jas en wollen onderlijfje, maar uiteraard vergeten mijn sneeuwlaarzen aan te doen. Met als evident gevolg dat mijn tenen al gauw ijsblokjes waren. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik merkte dat er in de bus op voethoogte een verwarming was! 

Happy feet! :)

Rubriek der verwondering

Als je doelloos in Helsinki rondloopt, eindig je steevast bij een random bevroren zee.

Zaterdag heerste er een kleine sneeuwstorm in Kannelmäki, en waarschijnlijk ook in de rest van Helsinki. Wonderbaarlijk hoeveel sneeuw er kan vallen in 1 nacht.

Café Regatta is awesome.

Bakken bakken bakken!

Aangezien het brood hier enorm duur is (gemakkelijk 4 à 5 euries) en het cheap-ass 85 cent brood na een paar weken toch wel begint tegen te steken, dacht ik: "Ik doe het lekker zelf!"

En zo geschiedde.

Leipä yksi:

Het eerste brood dat ik probeerde was afgeleid van de Finse pulla, een soort gebak. Ons papa bakte dit vroeger ook af en toe. Ik had het recept een beetje aangepast naar eigen smaak en de smaak bleek achteraf ook goed te zijn, maar dat was dan ook alles.
Het was bijna niet gerezen en de binnenkant was nogal deeg-ig. Hoewel het er best mooi uit zag, vond ik.

Leipä kaksi:

Mijn tweede poging was wel goed gelukt. Wat ik als een mirakel acht, want tijdens het meng-kneed-rijs-proces was er uiteraard weer vanalles misgelopen.

Leipä kolme:

UNDER CONSTRUCTION

Dagelijkse dingen.

Ik weet het, dit had niemand zich kunnen inbeelden, maar ik sta weer twee weken achter met bloggen. Dus snel even recapituleren!

Maandag 18 februari begon mijn week stage in Töölö. Buiten dat we er om 8u moesten zijn, hadden we hier niet echt infomatie over gekregen. Wel hadden we al horen waaien dat de operatiekamers van Plastische zich daar bevonden. Dus hielden we heel het weekend de vingers gekruist, wat vruchten bleek af te werpen, want we werden maandagochtend effectief naar het operatiekwartier gebracht.

Ik heb hier echt zotte operaties gezien. Veel kleintjes zoals een melanoom weghalen en enkele tumortjes wegsnijden. De meest interessante was bij een vrouw die borstkanker had. De borst werd volledig weggehaald en in dezelfde operatie gereconstrueerd met een spier uit haar rug. Er opereerde een Italiaanse chirurg in opleiding mee, waardoor alles heel duidelijk in het Engels werd uitgelegd. Mooi meegenomen, vond ik.
Het ruikt trouwens heel vaak naar een barbecue in een operatiekamer, door de bloedvaatjes die worden dicht geschroeid. Ik bekennen dat, hoe interessant dit ook was, ik al betere barbecues heb meegemaakt.

Vrijdag had ik met den Toon afgesproken. Hij had zijn vriendin, Soili, meegebracht, wat een heel tof meisje bleek te zijn. Voor Toon was het al een hele tijd geleden dat hij nog Nederlands had gesproken, maar hij was zijn Kempisch accent nog niet verleerd. Ik vond het leuk hem nog eens te zien.

's Avonds was er een feestje van ESN (organisatie voor Erasmusstudenten). Het was de afterparty van een Sitsit, wat een soort van cantus is. Dus tegen dat wij daar aankwamen, ging bij sommigen het licht al een beetje uit.
Het gebouw vinden waar het feestje te doen was, bleek niet zo evident, maar na een Big Mac en 10 keer heen en weer door dezelfde straat te lopen hebben we het toch gevonden. De pintjes kostten er maar 1,5 euries, wat een verademing was. Want elke keer je hier een café binnen wandelt, voel je je portefeuille 7 hart infarcten tegelijk krijgen.
Het feestje was al bij al best leuk. Matthias had veel aantrek van een of ander enorm dronken Duits vrouwtje, wat ik heel grappig vond en hij net iets minder.

Zondag namiddag besloten we een kijkje te nemen in het Olympisch Stadion van 1952. Van op de toren heb je een fenomenaal uitzicht over de stad. Toen we er aankwamen bleek tot mijn gigantische opluchting dat de trappen in de winter gesloten zijn, dus dat we met de lift naar boven moesten. 

Boven op de toren zagen we verschillende meren die dichtgevroren waren en waar mensen op hun duzendste gemak over liepen. Hoewel het een dikke laag ijs leek te zijn, stonden er in de voetstappen die van de gevormde paadjes afweken al plasjes water. Wat me toch lichtelijk zorgen baarde. Maar hey, ik ben er niet doorgezakt, wat ik persoonlijk opneem als het onweerlegbaar feit dat ik verderlicht ben!

De derde week stage vloog weer voorbij, uitgezonderd van donderdag. Die dag hebben we praktisch de hele dag gewacht op patiënten. Redelijk saaie dag dus, maar aangezien niks doen een van mijn sterke punten is, vond ik het niet zo heel erg. 
Soit, het is weer weekend!



Volgende missie: Een café vinden waar ze een dartbord hebben, want dat begin ik toch wel te missen! :)

Rubriek: Koken met Matthias!

Stap 1: gooi alle pasta op de grond.

Stap 2: Doe een dutje na het eten.

Toinen viiko

De eerste week stage is compleet anders verlopen dan ik had verwacht. Verschillende mensen hadden mij al bang gemaakt dat Finnen enorm stipt zijn en dat verpleegsters hier soms shiften van 10 tot 12 uur doen. Vandaar dat ik ruim op tijd, weliswaar een PRIMEUR in mijn leven, maandagvoormiddag richting het ziekenhuis vertrok. Henriikka, onze tutor, was zo braaf om ons erheen te gidsen. 
Al mijn vrees bleek ongegrond te zijn. Hoewel we elke dag op tijd waren, bleek dat er niet zoveel te toe doen. Alles gaat er op het gemak. Van stress is er absoluut geen sprake. Ik heb dus helemaal geen moeite om me aan te passen.

Deze week stonden we vooral bij de wondzorgverpleegkundige die praktisch haar eigen praktijk heeft in het ziekenhuis. Hoewel het meestal bij kijken blijft is het al heel interessant geweest. De wonden variëren van onverwachte kraters tot ontblote pezen. Niet voor gevoelige kijkers dus, en ik moet toegeven dat ik me de eerste dag ook een beetje licht in het begon te voelen toen een wondpeiler twee centimeter dieper dan ik op het eerste zich voor mogelijk achtte in een been verdween. 
Ulla, de wondzorgverpleegster spreekt gelukkig goed engels en geeft veel informatie. Niet enkel over de wonden maar ook over bijvoorbeeld Jari Sillanpää. Dit blijkt een populaire Finse zanger te zijn. Tot grote spijt van deel van het Finse vrouwvolk heeft hij zich enkele jaren geleden geuit als homoseksueel. 

Dinsdag was het laskiatiistai. Geen idee wat ze juist vieren, maar dan eten ze laskiapulla. We kregen er eentje in de cafetaria van het ziekenhuis bij ons middageten. We hebben jammer genoeg al ontdekt dat we niet echt fan zijn van het kardemomdeeg die hier voor heel veel gebakjes gebruikt wordt. 

Pieni laskiapulla

Hyvää ystävänpäivä!
Valentijnsdag staat hier in Finland niet in teken van de verliefde koppeltjes, het is meer een vriendschapsdag. Het is veel minder commercieel dan bij ons, wat het net dat ietsje aangenamer maakt.

Gisteren hebben Matthias en ik een ticket geboekt voor de "Pirates of the Baltic Sea"-cruise eind maart georganiseerd door ESN Helsinki. Erasmussers die hier vorig semester ook al zaten spraken hier vol lof over, al moesten ze toegeven dat hun geheugen hun over sommige delen in de steek liet. Wat de cruise ons belooft: twee avonden feesten op een boot en 1 dag Stockholm afzien/afzien in Stockholm. Ik zal achteraf schrappen wat niet past.




Schokkende weetjes

In het ziekenhuis worden alle deuren op slot gedaan omdat sommige patiënten naar het schijnt zo krankzinnig zijn om ontsmettingsalcohol te stelen om, jawel, op te drinken.

Arubaanse Hollander heeft Matthias een ei leren bakken.

Sinds vandaag kan je hier al paaseieren kopen.

Een dronken Hongaar is entertainment verzekerd!

Als het heeft gesneeuwd blijft het heel de nacht een beetje licht.

And most shocking of all... 

DE SNEEUW IS AL AAN HET SMELTEN!

Estonia!

Tallinn Tallinn Tallinn!

Nadat Ward, Matthias' Belgische roommate, ons over Tallinn verteld had, besloten we om toch voor onze stage begon er nog naartoe te gaan. Door Vikinglinemember te worden konden we voor ochot ocheire 2 € heen en terug met de boot. Van ne superstrakken deal gesproken!

De bootrit naar Tallinn duurde zeker lang genoeg, maar we werden entertained door Finnen die al serieus zwalpten, hetzij door de boot hetzij door ander toedoen. Want hoewel de drank op de boot niet goedkoop was, goten de meesten toch ettelijke geestrijke drankjes naar binnen. 

Ook is het nog maar eens bewezen dat mijn Manille-skills ondermaats zijn. Ondermaats is trouwens een understatement.

In Tallinn aangekomen bezochten we de oude stad, welke recht uit een sprookje leek te komen. Allemaal gekleurde huisjes en besneeuwde straatjes. Feitelijk was alles besneeuwd.

Ik vond Tallinn echt heel mooi in de winter, maar volgens mij is het in de zomer nog zeker zo mooi. Dus voor iedereen die van plan was een citytripke te doen. 't Is nen aanrader! Ik hier ook al horen zeggen dat het Estse nachtleven ook gene kattenpis is.

De sneeuw in Estland was van beduidend betere kwaliteit dan die hier in Helsinki waardoor we het niet konden laten om een sneeuwman te maken. Mag ik u voorstellen, Igor!

Onze laatste stop was uiteraard de liquorstore. Het is er heel wat goedkoper dan in Finland, maar ik had het contrast nog schriller verwacht. Onze roommates hadden ook hun verlanglijstje doorgegeven, dus onze rugzakken waren goedgevuld. Op de boot aangekomen werd ook duidelijk wat voor de meesten de hoofdreden was om een dagje naar Estland te trekken. Praktisch de helft van de mensen had een pirouette met verscheidene kartons bier, cider en andere blikjes bij. Ook het aantal zwalpende Finnen was niet afgenomen, integendeel. Voor de terugweg was er livemuziek voorzien. En met genoeg couragewater in hun logge Finse lijf waagden enkelen er zich aan de beentjes los te gooien.

Enkele uren later kwamen we aan op mijn kot, waar feestje aan de gang was. Ivana en Morgane hadden hun vrienden uitgenodigd voor een etentje. Iedereen moest iets meebrengen waardoor er gelukkig eten genoeg was, want wij hadden een serieus hongertje. Praktisch iedereen aanwezig waren Erasmusstudenten. Waardoor er in verschillende talen getetterd werd. Het was leuk om eens wat nieuwe mensen te leren kennen. Over een kwartiertje is er een Welkomstfeestje voor de nieuwe Erasmusstudenten. Het wordt georganiseerd door HOAS, de studentenappartementenmaatschappij. En geen beter feestje, dan een gratis feestje! Dus ik schat dat er wel veel volk op zal afkomen, wat goed is!

Zodus, tot de volgende!

Moi moi!!



Rubriek van verwondering

In Finland zijn alle eieren wit. 

Tip!

Tip!

Wanneer een Fin je aanraadt om "viili" te proeven, NIET DOEN! Viili is een melkproduct, hoe kan het ook anders. Qua smaak valt het nog mee, maar het heeft de textuur van behangerslijm. Het ziet er heel slijmerig uit en ruikt ook niet opperbest.

Keskiviiko

Keskiviikko


De eerste missie van vandaag was het vinden van de laundryroom. Dit ging eigenlijk verrassend vlot. We hadden bijna direct het juiste gebouw gevonden. Ook was er een "droogkamer". Ik weet niet of dit een Finse gewoonte is, maar het zag er nogal geken sjofel uit. 
We zetten onze ontdekkingstocht verder, hoewel deze niet echt lang duurde. Het stadsdeel waar ik nu woon heet Kannelmäki. En hier is nu eens echt twee keer niks te zien. Ook heb ik al horen zeggen dat het bekend staat om zijn drank en druggebruik. Maar verder is het hier wel aangenaam.
Aangezien de ontdekkingsreis in Kannelmäki gene vette was, hebben we maar het treintje gepakt naar het stadscentrum. Op de treinen valt absoluut niets aan te merken. Het station is 3 minuten wandelen van het appartement en de treinen komen om de 10 minuten. Het gebruik ervan is ook inbegrepen in het busabonnement, dus kan ik er ongelimiteerd gebruik van maken.
In Helsinki zijn we in het Unicafé gaan eten. Zoals op de meeste plaatsen stond er een uitgebreid assortiment melkproducten bij het buffet. Aangezien Fins lezen en verstaan nog niet echt vlotjes lukt had ik per ongeluk piimi genomen. Dit is een soort van dikke karnemelk. Ik kan je verzekeren, om het lekker te vinden moet je al een doorwinterde melkdrinker zijn. 
Toen we de grote protestantse kerk bezochten was er een oud madammeke dat ons ineens aansprak. Ze was heel vriendelijk en kon super goed Engels. Wel was ze nog een beetje boos op de Russen, maar dat zijn volgens mij de meeste oude Finse mensjes.
Een tijdje later kwamen we ze buiten opnieuw tegen en toen vroeg ze of we niet met haar naar de cinema wilden gaan. Door dit aanbod waren we toch wel een beetje verwonderd. 

oud vrouwtje die naar de cinema wou

Het was weer stevig beginnen sneeuwen, maar dapper als we waren zijn we toch naar Suomenlinna geweest. Dit is een eiland voor de kust van Helsinki, waar in de tijd dat Zweden over Finland heerste er een fort gebouwd was. (linna betekent kasteel) Nu wonen er mensen, maar het blijft vooral een toeristische attractie. 
Na 10 minuutjes met de ferry (ook inbegrepen in de buskaart) door een bevroren zee te hebben gevaren kwamen we aan op het kleine eilandje. Jammer genoeg waren we aan de late kant en was alles er feitelijk al gesloten. :/ Volgende keer dan maar!

Toen ik terug thuis was, heb ik voor de eerste keer echt met mijn roommates gebabbeld. Ivana komt uit Slovakije. Ze studeert in Amsterdam en spreekt dus een heel klein beetje Nederlands. Morgane is een Française. De meisjes zijn al van september is Helsinki en studeren hetzelfde. Ze wisten me te vertellen dat er vrijdag op ons appartement een feestje zal zijn. En dat er waarschijnlijk ongeveer 30 (!) mensen zullen komen. Ze zien het groots! :)

Om de avond af te sluiten zijn we bij Ward, Matthias zijn Belgische roommate naar de voetbal gaan kijken. Hij was zo sympathiek om ons een paar links door te sturen om extreem cheap een trip naar Tallinn te boeken. Dus dat zullen we waarschijnlijk een van de dagen wel doen. (Want de pintjes zijn hier toch wel pijnlijk voor de portefeuille)

Voorlopig ben ik nog volledig overtuigd dat ik morgen flink voor school ga werken. Hopelijk kan ik me aan deze belofte houden.
En nu ga ik slapen in mijn nieuwe pyjama :)